ولنتاین ملی

بیست و نهم بهمن ماه(ماه سلامت و اندیشه و نیکی)مقارن است با جشن اسفندگان،یکی از جشنهای ملی ایرانیان که در دوران پرشکوه ایران باستان ار جلال و عظمت و تشریفات خاصی بهره مند بوده است.این روز یاداور عشق و مهربانی و ویژگی های شاخص انسانی،بزرگداشت مقام زن و احترام به مرتبه شامخ بانوان می باشد.متاسفانه امروزه دنیای به اصطلاح متمدن غرب بسیاری از مراسم و ارزشهای ملی ما ایرانیان را به سرقت برده و با اضافه نمودن عناصر فرهنگی خود به این جشنها و مراسم ایرانی رنگ و لعاب اروپایی به ان بخشیده و اصل و واحد انرا با نام خود به پاین رسانده.گو انکه روزهایی همچون ولنتاین که شاید قدمت برگزاری و تقویمی شدن رسمی ان که با تلاش ملل اروپایی در سطح جهان به چند دهه هم نمی رسد ریشه اش به بیش از سه هزار سال پیش و ان هم به رسوم و سنت ایرانیان باز میگردد.بسیار مایه افتخار ما ایرانیان است،در زمانی که واژه هایی همچون عشق و عطوفت،بخشندگی و جوان مردی،ازادی و ازادمداری،برابری مقام زن و مرد،حقوق بشر و بسیار ارکان انسان گرایانه دیگر برای اهالی غرب و امریکا تا حتی دو قرن پیش نیز ناشناخته بود نیاکان ما برای هر کدام از این ارزشها مراسم و جشنهای خاصی را برگزار میکردند تا هویت انسانی و پس از ان ملی را گرامی بدارند.بیست و ششم بهمن ماه به عنوان روز جهانی ولنتاین شناخته میشود،اما لازم است تا هر کدام از ما وظیفه ملی میهنی خود را هرچند در زمینه این گونه روزها ارج بنهمیم و ایام اصلی و بن و ریشه این گونه روزها را جشن بگیریم.اصل و ریشه روز ولنتاین به ایران باز میگردد و مصادف است با جشن اسفندگان که عشق و احترام را در بر میگیرد.شاید بهتر باشد هر کدام از ما به جای جشن گرفتن ولنتاین جهانی،ولنتاین ملی را جشن بگیریم و سعی را بر ان بگذاریم تا این روز را(جشن اسفندگان)به عنوان روز ولنتاین به جهانیان معرفی نماییم.
در فرهنگ ایرانی همه روزهای سال فرخنده است.همه روزهای سال روز زن است.همه روزهای سال روز مرد است.به دیگر سخن،همه روزهای سال روز گرامیداشت فروزه های نیکوی انسانی است.یکی از جشنهای فرخنده که نیاکان ما با شور و شوقی ویژه برپا می ساخته اند((سپندار جشن)) یا ((اسفندگان))بود.سپندار جشن یا جشن اسفندگان متعلق به فروزه پاک و جاوید((سپنتا ارمئینی)) یا ((سپندارمز))
یا ((اسفند)) می باشد.این جشن فرخنده در روز ((اسفند))از ماه ((اسفند)) یا پنجمین روز از دوازدهمین ماه سال بر گزار میشد.که امروزه بنا به دگرگونیهایی که در گاهشماری اوستایی صورت گرفته این جشن در 29 بهمن ماه برگزار میشود.
سپنتا ارمئینی یکی از صفات یا فروزه های اهورامزدا(خدای زرتشتیان)است و نماد ایمان،فداکاری،اندیشه رسا،فروتنی،بردباری،وفاداری،مهر و محبت و حامی زنان نیک و پارساست.
سپندارمز روز همه زنان و عاشقان ایرانی است.پس اگر می بینیم که در فرهنگ ایرانی اصراری نیست تا این روز را((روز مادر))بنامند به این خاطر است که در فرهنگ ایرانی زن بودن یک ارزش است و بارور شدن و مادر بودن یک موهبت است و بس.
روزی است که نسخه اش را بیگانگان برای زن ایرانی ننوشته اند.ما باید بر خود ببالیم که هزاره ها پیش تر از ملل به اصطلاح متمدن امروزی نیاکانمان روزی را برای ارج نهادن به جایگاه زن در جامعه برگزیده اند.
امروز زنان ایرانی بر خور میبالند از اینکه در سرزمینی زندگی میکنند که شیر زنانی چون دغدو،پوروچیستا،روشنک،پانته آ،ارتمیس،کاساندان،پروشات،ماندانان،اتوسا،شهرناز،ارنواز،فرانک،سیندخت،
ارودابه،تهمینه،گردافرید،فرنگیس،منیژه،بانو گشسب،سمن ناز،استر،ویس،کتایون،همای،پور اندوخت،ازر میدخت،
گردویه،شیرین،خرمک،رابعه قزداری،زرین تاج،قمر الملوک وزیری،درة المعالی،شهناز رشدیه،سیمین بهبهانی،سیمین دانشور،پروین اعتصامی،فروغ فرخزاد،توران شهریاری،پروانه اسکندری،زیبا کاظمی و بسیاری دیگر از زنان نام اور و مبارز را در خود پرورانده است.
باشد که ادامه دهندگان راه انها باشیم.
در گاه شمار(تقویم)های مختلف ایرانی،علاوه بر اینکه ماه ها اسم داشتند،هریک از روزهای ماه نیز یک نام داشتند.به عنوان مثال روز اول هر ماه «روز اورمزد»،روز دوم هر ماه،روز بهمن(سلامت،اندیشه) که نخستین صفت خداوند است(طبق تعالیم زرتشت)،روز سوم هر ماه،اردیبهشت یعنی «بهترین راستی و پاکی» که باز از صفات خداوند است،روز چهارم هر ماه،شهریور یعنی «شاهی و فرمانروایی ارمانی» که خاص خداوند است و روز پنجم هر ماه،«سپندارمز» بوده است.پندارمز لقب ملی زمین است.یعنی گستراننده،مقدس و فروتن.زمین نماد عشق است چون با فروتنی،تواضع و گذشت به همه عشق می ورزد.زشت و زیبا را به یک چشم می نگرد و همه را چون مادری در دامان پر مهر خود دامان می دهد.به همین دلیل در فرهنگ باستان اسپندارمزگان را به عنوان نماد مهر مادری و باروری می پنداشتند.
در هر ماه،یکبار،نام روز و ماه یکی می شده است که در همان روز که نامش با نام ماه مقارن میشد،جشنی ترتیب میدادند متناسب با نام ان روز و ماه.مثلا شانزدهمین روز هر ماه،«مهر» نام داشت و در ماه مهر«مهرگان» لقب می گرفت و می بینیم که چگونه هر جشنی با معنی و مفهوم عمیق خود برای مردم شادی می افرید.
روز ابان در ماه ابان جشن«ابانگان» است یعنی جشن ستایش اب و روز اذر در ماه اذر جشن «اذرگان» است یعنی جشن ستایش اتش و همین طور روز پنجم ماه دوازدهم (اسفند)،«سپندارمز» یا «اسفندارمز» نام داشت که جشنی با همین عنوان می گرفتند.«سپندارمزگان» روز زن و زمین است.
در این روز مردان به همسران خود هدیه می دادند.مردان زنان خانواده را بر تخت شاهی می نشاندند و از انها اطاعت میکردند و به انان هدیه می دادند.این یک یاداوری برای مردان بود تا مادران و همسران خود را گرامی بدارند و چون یاد این جشن تا مدتها ادامه داشت و بسیار باشکوه برگزار میشد همواره این ازرم و احترام به زن برای مردان گوشزد می گردید.
هنوز نیز در برخی از گوشه های ایران زمین مانند اصفهان،پهله،ری و دیگر شهرهای ناحیه ی مرکز و غرب و ایران،مراسم جشن اسفندگان همچون گذشته برگزار می شود،در این روز بانوان لباس و کفش نو می پوشند،زنانی که مهربان،پاکدامن،پرهیزگار و پارسا بوده اند و در زندگی زناشویی خود فرزندان نیک را به جامعه تحویل داده اند مورد تشویق قرار میگیرند و از مردهای خود پیش کش هایی دریافت می کنند.انها در این روز از کارهای همیشگی خود در خانه و زندگی معاف شده و مردان و پسران وظایف جاری زنانه را در خانه به عهده میگیرند.
این جشن را با نامهای جشن برزیگران هم نامیده اند.در روز اسفندگان چند جشن با مناسکی به خصوص برگزار می شده است.نخستین جشن مردگیران یا جشن مژدگیران بود که اختصاص به زنان داشت.در این روز مردان برای زنان هدیه میخریدند و از انها قدردانی مینمودند.امروزه نیز بیشترین جنبه مورد تاکید در اسفندگان قدرانی از زنان است.ر زمان گذشته{چنان که ابوریحان روایت کرده است} عوام کارهای دیگری هم انجام میدادند،همچون ائین های جادویی برای دور کردن خرفستران. اما ابوریحان این ائینها را تازه و نااصیل خوانده است.

جشن سپندارمز امشاسپند مینوی مهر پاک و عشق مادری و دوستی جهان گستر و فروتنی و بردباری و سود رسانی و ابادانی زمین بر ایرانیان به ویژه بانوان دلسوز و فداکار این سرزمین خجسته باد.